16 Haziran 2020 Yazısı

Devletin bir heyulaya dönüşmesi sürecinde doğru pozisyon almayanlar; bugünlerin ortalamasında sıradan sayılacak hukuksuzlukları gösterip "hukukun bittiği yer" diyerek aslında içgüdüsel olarak o suçluluk psikolojisinden kurtulma derdindeler. Keşke bu kadar kolay olsaydı herşey.Devletin toplumla ilişkisini pratik olarak gözlemleyebileceğimiz yer siyaset bilimci Lipsky'nin tanımıyla "sokak başı bürokratları" veya cephedeki bürokratlardır. Bunların başında da polis gelir.Türkiye de polisliğin asli vazifesi kamu düzenini koruma, "dava"yı savunmaya dönüşmüştür.Ortada anlatıldığı gibi milli bir dava ve bu davaya yönelik bir tehdit söz konusu olmadığı için de; baskı rejimleri, polise yaptırdığı hukuksuz işlere karşılık onlara bir nevi rüşvet  olarak, polisin sokakta kurduğu hoyrat düzene ses etmez. Soruşturma açılmaz, göz yumulur vs..

Polis zorbalığını yansıtan görüntülere gerekli tepki verilip sonuç alınmadığı sürece bu tarz görüntüler toplumun sindirilme sürecine hizmet etmekten başka bir işe yaramaz. İktidar destekçileri de dahil birlikte karşı gelinmezse, bu gidişatın sonu sindirilmiş ve ezik bir toplumdur.Bu sindirilme süreci temelde yandaş muhalif ayrımı yapmaz. Yandaş vatandaş bu sürecin tetikçisi olduğu için; sindirilenlerin muhalifler, sakıncalılar, vatan hainleri olduğunu düşünerek şevkle yapar bu tetikçiliği. Ancak beslediği karga semirdikçe onu da aynı çuvala atmaya başlar.Polis devletinde %50'nin kayırıldığı bir süreç işlemez. Bu aldatmaca zorbalığın meşruiyeti için başlarda duyulan bir ihtiyaçtır. Düzelmesi uzun yıllar alacak mafyatik düzen ve zorbalığın mental altyapısı oturduğunda, herkes polisin tekme tokat döveceği sakıncalı vatandaş olabilir.